Είναι μυστήρια η χώρα των δακρύων...

Η γνωριμία μου με την Anne Clark...

Από μικρός είχα πάθος με τη μουσική. Ή μάλλον ας το πω καλύτερα. Είχα πάθος με το ραδιόφωνο. Τα ακούσματα μου εναλλάσονταν κατά καιρούς. Τα τελευταία 2-3 χρόνια ακούω λίγο εναλλακτικά πράγματα. Indy pop, alternative rock κλπ. Πριν μια βδομάδα λοιπόν ξεκινήσαμε με τον κολλητό μου να πάμε μια εκδρομούλα. Από το προηγούμενο βράδυ είχε ετοιμάσει ο αθεόφοβος 3 cd για να ακούμε στο δρόμο. Κάποια στιγμή, ενώ ταξιδεύουμε, ακούω ένα κομμάτι που μ' αρέσει πολύ! "Ποιό είναι αυτό;" τον ρωτάω αμέσως. "Anne Clark - The Holy kiss", μου απαντά. Αυτό ήταν!
Όταν γυρίσαμε πίσω, μπήκα αμέσως στο youtube και άρχισα να ακούω τραγούδια της Anne Clark, το ένα πίσω από το άλλο! Απλά... την έχω λατρέψει! Είναι ιδιαίτερη καλλιτέχνιδα. Δεν τραγουδάει ακριβώς. Απαγγέλει θα έλεγα. Η ίδια γράφει τους στίχους και η μουσική που τους συνοδεύει είναι εκπληκτική! Η δισκογραφική της δουλειά ξεκινάει απο το 1982! Άργησα λίγο να την γνωρίσω. Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως...

Μια γεύση απο Anne Clark...



Our Darkness

Through these city nightmares you'd walk with me

And we'd talk of it with idealistic assurance

That it wouldn't tear us apart

We'd keep our heads above the blackened water

But there's no room for ideals in this mechanical place

And you're gone now



Through a grimy window that I can't keep clean

Through billowing smoke that's swallowed the sun

You're nowhere to be seen



Do you think our desires still burn

I guess it was desires that tore us apart

There has to be passion

A passion for living, surviving

And that means detachment

Every-body has a weapon to fight you with

To beat you with when you are down

There were too many defences between us

Doubting all the time

Fearinf all the time

Doubting all the time

Fearinf all the time

That like these urban nightmares

We'd blacken each other skies



When we passed the subway we tried to ignore our fate there

Of written threats on endless walls

Unjustified crimes carried on stifled calls

Would you walk with me now through this pouring rain

It used to mingle with our tears then dry with the hopes

That we left behind

It rains even harder now .

Παίξε καλά κι ας χάσεις...

Από την αρχή του αγώνα έπαιζα με παίχτη λιγότερο. Άσε που έπαιζα και εκτός έδρας... Δεν πτοήθηκα όμως! Δεν έπαιξα συντηρητικά. Δεν "κλείστηκα" πίσω. Αντιθέτως μάλιστα. Έπαιξα full επίθεση. Κατά τη διάρκεια του αγώνα δεχόμουν ύπουλα "χτυπήματα". Τραυματιζόταν ο ένας παίχτης μου μετά τον άλλον. Οι θεατές παρότρυναν ασταμάτητα για την νίκη του γηπεδούχου. Κι όμως... ηθικόν; Α-ΚΜΑΙ-Ο-ΤΑ-ΤΟΝ! Στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων όμως ο αντίπαλος κέρδισε πέναλτυ... και ευστόχησε! Και ενώ κανονικά ο διαιτητής έπρεπε να "τελειώσει" τον αγώνα, για έναν περίεργο λόγο κράτησε επιπλέον καθυστερήσεις. Παραδεχόμενος την ήττα μου άρχισα απλά να παίζω πασούλες στην περιοχή μου. Ευτυχώς ο διαιτητής το αντιλήφθηκε γρήγορα και σφήριξε αμέσως την λήξη.
Παίξε καλά κι ας χάσεις, μου είπες. Δεν ξέρω αν έπαιξα καλά... Σίγουρα όμως έπαιξα fair...

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ...

Μετά από, σχεδόν, 3 μήνες απουσίας από τη μεγάλη αυτή παρέα των bloggers, είμαι πάλι εδώ. Η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό το διάστημα σκεφτόμουν μήπως θα πρέπει να "αποχωρήσω"... ησύχως! Σαν ένας ακόμη "αδύναμος κρίκος". Κι όμως είμαι ακόμα εδώ!
Το βραδάκι του Σαββάτου είχα βγει για ποτάκι με καλούς φίλους. Η παρέα... ανάμικτη. Κάποια στιγμή "έπεσε" στο τραπέζι και το καυτό θέμα των ημερών μας. Όχι! Δεν είναι η κρίση της οικονομίας! Άλλωστε εμείς φτωχαδάκια είμαστε... τί έχουμε, τί θα χάσουμε;!!! Άλλο είναι το καυτό θέμα της εποχής που διανύουμε. Τουλάχιστον για την γενιά των 30άρηδων. Οι διαπροσωπικές σχέσεις! Γιατί η εποχή μας είναι εποχή της αποξένωσης και της μοναχικότητας; Τί φταίει; Γιατί πλέον οι περισσότεροι κάνουν οικογένεια στα 35 τους... και ΑΝ κάνουν; Ποιά η ευθύνη του αντρικού και ποιά του γυναικείου φύλου σε όλο αυτό το θέμα;
Τα συμπεράσματα που βγήκαν είναι:
1. Οι γυναίκες από τότε που ανεξαρτητοποιήθηκαν οικονομικά, επειδή οι συνθήκες των καιρών μας το απαιτούν, "έχουν χάσει λίγο την μπάλα".
2. Εμείς, οι άντρες, από την άλλη μεριά, γίναμε περισσότερο "μαλακούληδες" επειδή φοβηθήκαμε τον δυναμισμό που απέκτησαν οι γυναίκες ή μείναμε το ίδιο "μαλακοί", αλλά επειδή οι γυναίκες "ανέβηκαν" στην κλίμακα του δυναμισμού, φαίνεται ότι εμείς "πέσαμε".
3. Πρέπει επιτέλους να επιστρέψουμε στους καιρούς που ο άντρας ήταν ο κυνηγός και η γυναίκα το θήραμά του. Και εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι και ο γυναικείος πληθυσμός της παρέας συμφώνησε.
Καλή εβδομάδα και καλό μήνα σε όλους...
Υ.Γ. Φίλε Αντώνη καλώς όρισες στο διαδικτυακό χώρο. Καιρός ήταν βρε αγόρι μου!

Καλό Ταξίδι...

Όχι! Δεν θα αναφερθώ στο πώς πέρασα μια βδομάδα στην Πάρο... τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Θέλω μέσα από αυτό το "ποταπό" blog να ευχηθώ σε μια αδερφή ψυχούλα, σε μια πολυαγαπημένη φίλη, να περάσει καλά και να τα βρει όπως ακριβώς τα φαντάστηκε! Το τραγουδάκι που ακολουθεί είναι αφιερωμένο για σένα(ξέρεις εσύ). Μπορεί το νόημα του τραγουδιού να μην αρμόζει ακριβώς στην περίσταση, αλλά θα σταθώ σε ένα στίχο.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΧΡΥΣΑ ΣΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ...

Καλό ταξίδι γιαβρί μου...
Και για να μην με πάρουν τα ζουμιά θα κλείσω κάπου εδώ, με ένα τραγούδι που λατρεύω πραγματικά και που ξέρω ότι λατρεύεις κι εσύ!

Άλλα θέλω κι άλλα κάνω πώς να σου το πω
Έλεγα περνούν τα χρόνια, θα συμμορφωθώ
Μα είναι δώρο άδωρο ν' αλλάξεις χαρακτήρα
Τζάμπα κρατάς λογαριασμό, τζάμπα σωστός με το στανιό...